[19] Siostra-Harry'ego-Pottera

Nefrateve rozejrzała się po pomieszczeniu zwany domowym biurem, który tak  naprawdę był magazynem całej sterty papierów i brudnych kubków po kawie. Kobieta ciężko usiadła na fotelu, po czym wzięła do ręki pierwszy z brzegu zeszyt. Zerknęła na właściciela przedmiotu. Była to Anastasia.

Godzina wychowawcza

Adres od razu mówi mi, jakiej tematyki bloga mam się spodziewać. Jest przejrzysty, jasny, ale trochę za długi. Mimo to myślę, że w większości przypadków nie byłoby problemów z jego zapamiętaniem. Po przeczytaniu opowiadania cytat na belce przywodzi mi na myśl tylko jedno – Caroline milczała o swoim prawdziwym pochodzeniu, przez co przyczyniła się do… do czegoś. Taka wersja mi pasuje i przyznam, że napis jest intrygujący. Dałaś również autora cytatu, więc plus dla Ciebie.

5/5

Plastyka

Szablon jest… szczerze? Odpychający. Co rzuca mi się najpierw w oczy? Harry i Caroline. Ich zdjęcia są źle wycięte, w ogóle nie współgrają z tłem, w dodatku w niektórych miejscach są zbyt ostre. Płonący Hogwart również mi tu nie pasuje. Harry jest dopiero w piątej klasie, Caroline w czwartej, do Wielkiej Bitwy o Hogwart jest jeszcze kupa czasu, a Ty mi już dajesz zniszczoną szkołę. Kolejna rzecz - nie wiem, co tu miały symbolizować te świece. Nagłówek powinien w skrócie przedstawiać historię opisaną na blogu, a tu jedynie postacie się zgadzają i  po części Hogwart. Voldemorta rozumiem, ale myślę, że na razie nie powinien stanowić tak dużej zawartości nagłówka. Tło nagłówka również nie powala swym pięknem. Napis jest zdecydowanie zbyt rozlazły i duży. Jedyne co mi nie przeszkadza, to przejście z nagłówka w tło. Jest całkiem przyzwoite, choć mogło zostać lepiej wykonane. Wiem, że szablon został wykonany przez szabloniarkę i w głównej mierze moje zastrzeżenia powinny być kierowane do niej, ale nie mogłam się powstrzymać przed wyrażeniem swej głębszej opinii. Kolorystyka jest całkiem w porządku, choć czerń i biały tekst tak ze sobą kontrastują, że po jakimś czasie oczy zaczęły mnie boleć. Nie powinno to jednak stanowić większego problemu dla czytelników, którzy czytają najnowszy rozdział i, że tak to ujmę, mają spokój. Jako że  czytałam po kilka rozdziałów bez odpoczynku dla oczu, mogły mi się zmęczyć.

Podsumowując, doradziłabym zmianę szablonu, jako że ten jest mało zachęcający. 

5/15

Język polski

Parę minut zabierałam się do napisania tej części oceny, gdyż nie za bardzo wiedziałam, od czego zacząć. Zacznę więc może od mojego pierwszego wrażenia co do opowiadania.

Przyznam szczerze, że sceptyczność co do treści nie opuszczała mnie przez bardzo długi czas. Dziwnie ciężko mi się czytało pierwsze rozdziały, jako że możliwość istnienia siostry Wybrańca była dla mnie aż nadto odległa. Bardzo długo zabierałam się do czytania, a sceptyczne podejście do sprawy mieszało się z czystą niechęcią, co wcale mi nie pomagało.

Pierwsze rozdziały, choć z pozoru trzymające w napięciu, tak naprawdę nie były zbyt ciekawe. Miło mnie jednak zaskoczyłaś prologiem – powrotem aż do pamiętnej nocy, Doliny Godryka, Hagrida, no i w końcu… dwóch zawiniątek.

Mogę Cię pochwalić za względne trzymanie się kanonu. Jako że w opowiadaniu dałaś własną postać, która jest rok młodsza od Harry’ego i jak na razie nie utrzymuje z nim bliższych kontaktów, mogłaś mieć problemy z trzymaniem się fabuły książki. Ale ty sobie z tym poradziłaś i przedstawiłaś większe akcje (narada co do GD, ich spotkania, szlaban u Umbrigde) tak, jak główna bohaterka mogła je postrzegać. Cenię ludzi, którzy pisząc własne fanfici, próbują jako tako trzymać się kanonu narzuconego przez Rowling. Przedstawiana przez nich historia wydaje mi się wtedy bardziej realistyczna. Dlatego też masz u mnie dużego plusa.

Zdziwiło mnie zachowanie Umbridge w stosunku do Caroline. Nawet w stosunku do Harry’ego nie była taka opryskliwa, jak do niej! I to mi się nie podoba. Obelgi rzucane pod adresem Lily i Lary nie pasują mi do Wielkiego Inkwizytora Hogwartu. I w książce, i w filmie zachowywała się kulturalnie, cały czas mówiła przesłodzonym głosem i nawet na moment nie traciła opanowania (wyjątkiem jest wątek w Zakazanym Lesie, ale to co innego). Już bardziej pasuje mi jej opryskliwość wobec Harry’ego, niż wobec Caroline. To mi się nie spodobało. Jest to również mało prawdopodobne, by mówiła takie rzeczy w swoim gabinecie, przecież na biurku miała zdjęcie Ministra Magii, RUCHOME zdjęcie, które słyszało i widziało wszystko to, co działo się wokół niego. Idąc na logikę zdjęciowy Minister, słysząc takie słowa z ust Umbridge, zwróciłby na to uwagę, prawda? Przecież sama Dolores zasłoniła widok zdjęciowi, by móc na spokojnie wypowiedzieć zaklęcie niewybaczalne na Harrym.

Zaskoczyłaś mnie, a zarazem zaciekawiłaś wątkiem Caroline i pierwszaka ze Slytherinu. Ciężko mi ubrać w słowa swoje wrażenia, ale po prostu MUSISZ bardziej to rozwinąć. Mogłabyś z czasem dodać potajemne spotkania, powolne zaprzyjaźnienie się. Masz masę możliwości z taką sytuacją i zwyczajnie grzechem by było ją zmarnować.

Co do zmarłej kobiety i Śmierciożercy, również okazja do rozwinięcia wątku. Caroline może poczuć się w obowiązku coś z tym zrobić, zacząć szukać poszlak, kim mogła być ta kobieta i tak dalej.

Po kilku rozdziałach się rozruszałaś, co również pozytywnie poskutkowało z moją postawą. Z każdym kolejnym rozdziałem coraz chętniej czytałam bloga, choć od czasu do czasu, z powodu głupich błędów, traciłaś na swoim. Ostatecznie jednak historia mnie zaciekawiła, poczułam tę nić sympatii do bloga.

Ciekawie też przedstawiłaś Minerwę McGonagall. Dość często pokazywała się w rozdziałach, będąc normalną McGonagall i tą, którą niewielu miało okazję zobaczyć. Pięknie opisałaś pokój z rocznikami, z Huncwotami. Po raz pierwszy pomyślałam, że Minerwa też przecież musiała coś czuć wobec tych łobuzów i potem wobec dzieci Potterów. Jedynych, którzy pozostali po Huncwotach.

Spodobało mi się też to, jak przedstawiłaś nam Ginny. Na Twoim blogu jest taka, jaka być powinna. Wesoła, zabawna, wiecznie zakochana w Harrym. Dostałaś u mnie plusa za rozmowę w dormitorium o tym, czy aby przypadkiem Caroline nie podkochiwała się w Potterze. Chyba sama bym nie pomyślała, że Ginny musiała widzieć zachowanie Francuzeczki jako co najmniej niepokojące.

Zaintrygowałaś mnie również zachowaniem Severusa Snape’a. Oczywiście wiadomo, że widzi aż za duże podobieństwo matki do córki i przez to jest taki, a nie inny. Nie chce się „wydzierać” na Caroline, więc zwala winę na koleżanki siedzące obok. Nie chce też wyjść na faworyzującego ją, więc zawsze obniża jej ocenę. Och, kolejna wspaniała okazja do rozwinięcia ciekawego wątku! Już sobie wyobrażam, jak Caroline podsłuchuje Snape’a i Dumbledore’a, jak dyskutują o jej pochodzeniu. Snape musi coś czuć! Bardzo mnie zaintrygowałaś.

Podsumowując, masz potencjał i nie możesz go zmarnować! Blog, choć z początku niezbyt ciekawy, przeradza się w interesujące opowiadanie. Masz dużo wątków, dużo pomysłów i przede wszystkim duże szanse na jeden z lepszych fanficów w blogosferze. Siostra Harry’ego, choć słyszałam o niej już wcześniej, jest (a przynajmniej tak mi się zdaje) rzadkim tematem branym pod uwagę przez potencjalnych autorów fanficów potterowskich. Nie mogę więc Ci zarzucić braku oryginalności, bo pomijając sam pomysł z siostrą Pottera, masz jej dużo. Rozpoczęłaś wiele wątków, z których każdy jest ciekawy, więc nie możesz się z nimi pogubić! Na chwilę obecną jestem całkiem pozytywnie nastawiona co do dalszej części opowiadania.

40/50

Poprawność językowa

Prolog

odezwał się, w tym samym momencie, Albus Dumbledore, (…) – Oba pierwsze przecinki są niepotrzebne.

dobrze wiesz, że i jak ubolewam nad stratą Potterów. – Nie „jak” a „ja”.

zwrócił się do, wciąż cicho łkającego, olbrzyma – Niepotrzebne przecinki.

Caroline? – Spytała, zupełnie zaskoczona, czarownica – Niepotrzebne przecinki, a także „spytała” powinno być z małej litery.

Nauczycielka transmutacji prawie opuściła na ziemię małego Harry'ego – Powinno być „upuściła”. Opuścić można się co najwyżej na linie.

Chcesz ich, tak po prostu, rozdzielić?! – Niepotrzebne przecinki.

Kilka minut później, cała trójka z nieukrytym smutkiem spojrzała w kierunku drzwi numeru czwartego, - Niepotrzebny przecinek po „później”.

Spytała , po dłuższej chwili milczenia, czarownica. – Oba przecinki są niepotrzebne, już pomijając spację przed jednym z nich.

Rozdział II

drzwi dysząc ciężko, gdy, ni stąd, ni zowąd, - Niepotrzebny przecinek po „gdy”.

Moim oczom ukazuje się, dobrze znana mi ze zdjęć w różnych – Niepotrzebny przecinek.

Dziecko nie miało szanse na przeżycie... – „Nie miało szans”.

szepczę, nie panując nad, cisnącymi się do moich oczu, łzami. – Znowu te nieszczęsne przecinki. Wszystkie przecinki po „nad” są niepotrzebne.

Chcę zapytać, dlaczego, u licha, nazywa mojego Tatę – Jest to opowiadanie, więc "tatę" powinno być z małej litery. To samo odnosi się do matki.

teraz zdaję sobie sprawę, że, przez te kilka dni, - Niepotrzebny przecinek po „że”.

Rozdział III cz. I

Przepełniona nadzieją, że, może jednak, nie będzie to jeden (…) – Niepotrzebne przecinki po „że”.

(...) naprzeciwko dziewczyny, która, jakby już zapomniawszy o mojej obecności zaczytała się w lekturze. – Trochę niepoprawne stylistycznie i interpunkcyjnie. O wiele lepiej by brzmiało „naprzeciwko dziewczyny, która zapomniawszy już o mojej obecności, zaczytała się w lekturze" lub " naprzeciwko dziewczyny, która, jakby już zapomniawszy o mojej obecności, zaczytała się w lekturze.”, z czego drugie zdanie ma tylko wstawiony brakujący przecinek.

Rozdział III cz. II

(…) gdy fala głośniej młodzieży wypływa z przedziałów, - Powinno być „głośnej”.

Minewro – odzywa się (…) – Imię McGonagall to Minerwa, a nie Minewra.

z zaciekawieniem spoglądam na, kolejno podchodzących do stołka, pierwszoroczniaków (…) - Niepotrzebne przecinki po „na”.

przychodzą mi jej pierwsze, niezbyt, z resztą, logiczne wersy, - Niepotrzebny przecinek przed „zresztą”, no i tak właściwie „zresztą” a nie „z resztą”.

Na myśl, ze sama miałabym tam stać,  - „Że”.

Pod warunkiem, ze nie mieszka tam – „Że”.

pojawiło się, na stołach jedzenie?! – Niepotrzebny przecinek.

nauczyciela obrony przed czarna magią! – „Czarną magią”.

I nie, wiedzieć czemu już wiem, że nowa nauczycielka obrony (…) – Powinno być „I nie wiedzieć czemu już wiem, że nowa nauczycielka obrony (…)”

(…) w tej, trochę niewygodnej, pozycji – Oba przecinki są zbędne.

(…) sobie fakt, że, od ponad czterech godzin, nie miałam nic w ustach, - Niepotrzebne przecinki po „że”.

Na tym im, w końcu, zależy, pewnie dlatego – Niepotrzebny przecinek po „im” oraz „końcu”.

Rozdział V

znajomego głosu opiekunki Gryffindrou, - „Gryffindoru”.

Tak, Pani Profesor? – Pytam z lekkim uśmiechem, - „Pytam” powinno być z małej litery.

Gdy, w końcu, jesteśmy na miejscu  czuję (…) – Powinno być „Gdy w końcu jesteśmy na miejscu, czuję (…)”.

Zastanawiasz się, zapewne, - Niepotrzebny przecinek po „się”.

Biorę niepewnie jedno, po czym, czując na sobie jej uważny wzrok, - Niepotrzebny przecinek po „czym”.

Mogę dać sobie rękę uciąć, że, przez moment, dostrzegam nikły uśmiech na twarzy McGonagall. – Powinno być „Mogę dać sobie rękę uciąć, że przez moment dostrzegłam nikły uśmiech na twarzy McGonagall.”.

Jednak, po paru sekundach, znowu nabiera pełnej rozwagi, - Niepotrzebny przecinek po „sekundach” i „jednak”.

Spoglądam na nią z zaciekawieniem, jednak, po wyrazie jej twarzy wnioskuję, - Niepotrzebny przecinek po „jednak”.

(…) kilkanaście lat temu, aw ostatnim czasie... – „A w” a nie „aw”.

(…) zaczął wpatrywać się w, widomy tylko jemu, punkt na ścianie. – „Zaczął wpatrywać się w widomy tylko jemu punkt na ścianie.”.

Nagle drzwi do pokoju otwierają się z impertem i, z prędkością błyskawicy, do środka wpada rudowłosa czternastolatka wymachując triumfalnie jakąś grubą księgą. – Powinno być „Nagle drzwi do pokoju otwierają się z impetem i z prędkością błyskawicy do środka wpada rudowłosa czternastolatka, wymachując tryumfalnie jakąś grubą księgą.”.

Znalazłam, znalazłam! – Krzyczy – Z małej powinno być „krzyczy”.

(…) jak, właściwie, zabrzmiało moje pytanie. – Niepotrzebny przecinek po i przed „właściwie”.

(…) które, z wielką trudnością, przechodzą przez moje gardło – Powinno być „które z wielką trudnością przechodzą przez moje gardło”.

(…) po czym zaczyna newnowo chodzić po całym pokoju, - Powinno być „nerwowo”.

(…) zmartwień, jake przeżywa, na przykład, Ginny. – Powinno być „(…) zmartwień, jakie przeżywa na przykład Ginny”.

I pomyśleć, że, jeszcze na kilka dni przed wyjazdem do Anglii, - Niepotrzebny przecinek po „że”.

Ach, prawdę mówiąc, od któregoś momentu błędy zostały wypisane z rozdziałów również po piątym, ale zwyczajnie zapomniałam zapisać sobie, które błędy są z którego rozdziału. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Podsumowując: robisz bardzo dużo błędów interpunkcyjnych. Sytuacja polepszyła się po sprawieniu sobie Bety, natomiast wciąż znajdywałam drobniejsze błędy, które, jak sądzę, zostały niedopatrzone przez korektorkę. Chcę również zaznaczyć, że nie wymieniłam wszystkich błędów po kolei i od czasu do czasu niektóre opuszczałam, co jedynie utwierdza mnie w przekonaniu, że powinnaś zasięgnąć po parę rad co do interpunkcji.

6/15

Technika

„Linki” są zadbane i ładne. Jedyne, co mnie razi, to link do naszej ocenialni i obok wystawiona ocena „dostateczny”… Przecież dopiero dostaniesz tę ocenę… I to niekoniecznie taką. „Spam” nie wyróżnia się niczym szczególnym, „Autorka” jest rzeczowa i nawet ciekawa, „Spis treści” jest poukładany, „Informacje” również uzupełniają moją wiedzę o opowiadaniu. „Bohaterowie” są tacy, jacy być powinni – wygląd, ogólne informacje i tak ma być. „O opowiadaniu” również jest rzeczowe, a zarazem intrygujące swym opisem. Zdecydowanie zachęca do czytania. „Powiadamianie” również niczym się nie wyróżnia, natomiast „Caroline tłumaczy” jest naprawdę dobrym pomysłem!

9/10

Zajęcia dodatkowe

Za tyle ciekawych wątków, a także „Caroline tłumaczy”.

2/5

Otrzymujesz ode mnie 67 punktów na 100, co daje Ci czwórkę!