[12] Biblioteka-wyobraźni

Nefrateve z wyraźnie niezadowoloną miną obserwowała od kilku minut jedną, jedyną uczennicę, która zdawała się kompletnie ignorować obecność nauczycielki. Jakby tego było mało, po każdym upomnieniu uciszała się na zaledwie dziesięć minut, po czym od nowa rozpoczynała zagadywanie swojej koleżanki z ławki, a także tych, którzy siedzieli za i przed nią. Nauczycielka z trudem powstrzymywała się przed wpisaniem jej uwagi do dziennika, co i tak, jak przypuszczała, marnie by poskutkowało. Gdy trzecie upomnienie na tej lekcji nie podziałało, Nefrateve straciła resztki cierpliwości.

- Jaelithe, do odpowiedzi!

Godzina wychowawcza

„Biblioteka wyobraźni” jest dość oryginalnym i ciekawym adresem. No i przede wszystkim trafnym. Mieścisz na tym blogu dwa opowiadania i Bóg jeden wie ile „jednopartówek” (wliczając tu również te, które jeszcze nie powstały), co jak najbardziej przywodzi mi na myśl zbiór, tudzież bibliotekę. Przyznaję, że z początku sądziłam, że będzie to bardziej grupowy blog i każde opowiadanie ma własnego autora. Potem oczywiście moja hipoteza została obalona, ale mimo wszystko na początku blog sprawia wrażenie grupowego, no bo zazwyczaj biblioteka mieści w sobie prace wielu autorów, więc mnie nie wiń za to skojarzenie. No, tekst na belce jest… znowu trafny? Nazwa jest, przeznaczenie bloga jest. Co prawda, zawsze cytat na belce wygląda estetyczniej i lepiej, ale takie praktycznie podejście do sprawy również nie jest złe.

5/5

Plastyka

Fiolet. Zdecydowanie fiolet. Co do nagłówka, to sama nie wiem, co o nim myśleć. Rozumiem chyba, co miałaś na myśli, dając takie a nie inne rysunki – fantastyka, Harry Potter, smok... ogólnie fantasy. Ja ogólnie nie przepadam za „rysunkowymi szablonami”, a już w szczególności tymi anime. Nagłówek wygląda nieco chaotycznie, a to w głównej mierze chyba przez tę mgłę, czy jak to tam nazwać inaczej. Jest fragment z Potterem, co jednoznacznie wskazuje mi na Twój fanfic, jest również dziewczyna, która nasuwa mi na myśl Whisper. Nie wiem, czy z tym drugim miałaś to właśnie na myśli, ale tak ja to widzę. Postacie są otoczone smokami i innymi fantastycznymi stworzeniami, co odpowiada głównej tematyce bloga, czyli magii i fantasy. Kolorystyka zachowana jest w odcieniach różu i fioletu, co z kolei nijak nie jestem w stanie sobie wytłumaczyć. Może po prostu lubisz ten kolor? Nie wiem. Ogólnikowo patrząc, szablon wygląda całkiem w porządku.

14/15

Język polski

Ach, nienawidzę, kiedy nie wiem co powiedzieć, a nie wiem co powiedzieć tylko wtedy, gdy blog jest genialny. Słowa te są bez większego sensu i znaczenia, daję sobie jedynie trochę więcej czasu na rozmyślenie, o czym by tu napisać. Na początek może więc wspomnę o tym, co pierwsze przyszło mi na myśl po przeczytaniu całego bloga:

Ponieważ opowiadań masz kilka, lepiej mi będzie ogarnąć całość oceniając każde z osobna. Zacznę więc od „Subconscious”. Tym razem nie mogłam się pochwalić znajomością języków obcych i po zaczerpnięciu informacji z „O opowiadaniach” zdałam sobie sprawę, co ja tak właściwie czytam, mając na myśli tytuł oczywiście. Historia Whisper od samego początku jest ciekawa – nie często spotyka się blogi o dzieciach schizofreników, w dodatku mających macochy i z pozoru niezbyt przyjemne życie. Zaczęłaś od czegoś zwykłego – przedstawienie sytuacji, głównej bohaterki i tego, w co się wplątała. Na początku nie byłam jakoś zachwycona; każdy kolejny ruch bohaterki zdawał się być przewidywalny. Wiedziałam, że zamierza zabrać matkę z ośrodka, zanim sama zdążyła to wyjaśnić rodzicielce, wiedziałam, że zamierza wymknąć się do parku przez okno, zanim to faktycznie zrobiła. Jak mówiłam – przewidywalne czynności, które już w niejednym opowiadaniu się zdarzały. Ale dopiero teraz dostrzegłam, że powoli rozwijałaś akcję. Nie przypuszczałabym, że historia obierze taki kierunek – muszę przyznać, że tu mnie zmyliłaś! Gdy opisywałaś wygląd notesu danego w prezencie od matki, sądziłam że cała akcja będzie się właśnie wokół niego obracać. Myślałam sobie, że dziennik będzie miał jakieś specjalne, magiczne moce, dzięki którym Whisper będzie mogła się przemieszczać do innego świata. No, akurat co do drugiego świata miałam rację, ale, jak na razie, nie wyjawiono prawdy o jego istnieniu. Znowu co do prezentu od matki, po pierwszym spotkaniu z Iskadarem Whisper namalowała wizerunek fletu w notesie, a potem okazało się, że jakimś cudem dziewczyna go „ukradła”. Od razu skojarzyło mi się, że to objawienie magicznych mocy notesu – wszystko co w nim narysuje staje się prawdziwe. Jest to jedynie kolejna, i jak na razie nie sprawdzona, hipoteza. Pozostawiasz mi wiele pytań po każdym rozdziale i za każdym razem czuję coraz większą chęć zagłębienia się w to opowiadanie. W jednym rozdziale mieścisz dwie części – tę, kiedy jest w prawdziwym świecie i tę, gdy śni. Zauważyłam jednak, że w głównej mierze poświęcasz miejsce na rzeczywistość, co w obecnej chwili potrafię wytłumaczyć sobie jedynie tym argumentem – chcesz nas dłużej przetrzymać w niepewności co do tego mistycznego świata, legend i tamtejszych zwyczajów i (przede wszystkim) jaką rolę odegra tam Whisper. Cieszę się, że całej uwagi nie poświęcasz na „wyśniony” świat. W osobnych wątkach opisujesz spacery, egzaminy, kłótnie rodzinne… Mimo wszystko przypominając nam o podstawowym temacie, wplatając w tekst wspomnienia z kolejnego snu itp. Ale muszę przyznać, że nie zaskoczyłaś mnie z wyjaśnieniem tego, gdzie podział się flet – naprawdę podejrzewałam, że to ten mały łobuz go ma. Zadziwiłaś mnie za to reakcją jego przyrodniej siostry – nie spodziewałam się takiej agresji płynącej z jej strony. Bądź co bądź, było to małe dziecko, a Whisper była dość okrutna. Być może jednak to urok osobisty Olly’ego mną zawładnął. Chłopak ma tę siłę. 

Przechodząc do rzeczy, pomysł jest jak najbardziej oryginalny. Momentami można się spodziewać, co nastąpi, nie jest to jednak rażące - nie aż tak, żeby opowiadanie nie było owiane nitką tajemnicy. Trzymanie nas w niepewności jest okrutną, acz dobrą taktyką, gdyż dzięki temu nas nie nudzisz nas. Wplatanie w tekst różnych wspomnień jest ciekawym i, według mnie, dobrym pomysłem. To chyba wszystko, jeśli chodzi o to opowiadanie.

A więc przechodzę do kochanego Łapy. Tak… Zdziwiłaś mnie. Po dwóch pierwszych rozdziałach byłam święcie przekonana, że całość będzie się opierała na wspomnieniach Syriusza. Ha, i tu mnie zmyliłaś! Na początku nie wyjawiłaś nam też, komu dokładnie Syriusz to opowiada. Fragmenty, kiedy zwracał się z pozoru do nas, jakoś mi nie pasowały, a później dopiero nam zdradziłaś, że cały czas opowiadał do pewnej miłej osóbce – Vivienne. Potem jednak przeszłaś, co bardzo mnie zdziwiło, do „teraźniejszości” i Syriusz przestał zwracać się per „tobie”. Przeszłaś do normalnego stylu, co łatwo da się wytłumaczyć, jako że wspomnienia przestały powoli mieć główną rolę i do akcji włączyło się parę nowych osób. Nie trzymasz się kanonu, koleżanko. W większości przypadków to mnie z dziebka irytuje – po prostu sądzę, że znaczne zmienianie wersji Rowling jest po prostu… nie w porządku. Z drugiej strony aż tak mi to nie przeszkadza, ale kiedy ktoś nagle wyskakuje mi z tym, że Hermiona przechodzi na złą stronę, to się trochę wkurzam. Nie mówię tu oczywiście o Tobie i jak na razie nie wpadłam w syndrom zgrzytania zębami, bo wersja pani R. została znacznie przekręcona. Jak na razie Harry dowiedział się o Syriuszu trochę wcześniej, Black wcale nie uciekł z Azkabanu i utrzymuje bliski kontakt z osobami, które nigdy nie istniały w książce, ALE to nic w porównaniu z niektórymi wybrykami. 

Jestem zachwycona stylem, jakim piszesz to opowiadanie. Z pozoru nie różni się tak bardzo od historii Whisper, a mimo wszystko można zauważyć różnice. Przede wszystkim humor – korzystasz z przywileju rozśmieszania swoich czytelników naprawdę często. Każdy rozdział jest, jak mniemam, pisany naprawdę lekko. A w swoich czytelnikach do tej pory wzbudziłaś naprawdę wiele emocji; poczynając na żalu, a kończąc na zbulwersowaniu. No, ale oczywiście ja zawsze muszę znaleźć coś, co mi się średnio podoba. W tym przypadku zachowanie Stworka – nie wiem, czy ma tu jakiś swój interes, ale moim zdaniem zbyt szybko stał się… dobrym Stworkiem. Pamiętajmy, że według Rowling zaczął lubić właściciela (którym przecież już nie był Syriusz, a Harry) dopiero kiedy ten zaczął go szanować. A u Syriusza chyba w żadnym rozdziale nie spostrzegłam szacunku, czy chociaż odrobiny sympatii (brr, sympatia do Stworka, a to ci heca…). Z drugiej strony wiem, że nie trzymasz się w pełni kanonu i w sumie mogłaś zmienić zachowanie Stworka, więc… już sama nie wiem co o tym myśleć. Zmiana tematu, a mianowicie bohaterowie. Opisujesz ich… no nie wiem, może słowo „genialnie” będzie pasować? Z pewnością tak. A więc opisujesz zachowanie i osobowość bohaterów… no, genialnie. Dajesz dużo opisów, ale i dużo dialogów, a wspomnienia Syriusza, przeplatane kąśliwymi uwagami Vivienne lub wparowywaniem Johna, są… kurcze, kończą mi się epitety… genialnym pomysłem! Masz duży potencjał, by stworzyć naprawdę… ech… genialny fanfick potterowski! 

Podoba mi się historia Whisper (tak, ta nazwa opowiadania jest zbyt skomplikowana, by ją od tak przepisywać, a ja jestem leniwą osóbką, więc pogódź się z „historią Whisper”), ale „Whoever you are” powaliło mnie na kolana! 

No, przejdźmy dalej. Jeszcze całkiem niedawno nie mogłam za bardzo zrozumieć sensu robienia jednopartówek. Potem przejrzałam własne zapiski i stwierdziłam, że ja takich „zaczętych, nigdy nie skończonych” opowiadań mam od groma, więc nagle te jednopartówki nabrały dla mnie sensu. W ostateczności pomysł ten przypadł mi do gustu i teraz myślę o nich z uśmiechem na twarzy. Nie wiem, czy miałabym podobną reakcję przy innej autorce, ale, no, Twoje jednopartówki są genialne! Pełne humoru, akcji i… wszystkiego! „Panicz Śmierć” zwalił mnie z nóg w trakcie rozmowy Steve’a i jego ojca, a w szczególności moment z Mruczysławem. Za to „Złodziej i Anioł” nie pozwolił mi się podnieść po ostatnim razie i w rezultacie zostałam „zwalona z nóg” aż do końca tej jednopartówki. Och, nie mam co do tego zastrzeżeń!

Podsumowując całą swą wypowiedź, nie mam żadnych uwag (prócz tego Stworka, a niech to…) co do Twej twórczości. Piszesz lekko, zabawnie, ale kiedy trzeba, to potrafisz doprowadzić do łez (ja na przykład byłam aż za blisko rozpłakania się w pierwszym rozdziale). Ładnie Ci wychodzą opisy sytuacji i pochwalam wprowadzanie w tekst wspomnień, które, swoją drogą, ładnie są wtapiane w rozdział. Ciekawie opisujesz poszczególne postaci, a i również pięknie wychodzi Ci zachowanie „najlepszej” wersji Łapy – jego humoru, spontaniczności, sarkazmu… wszystkiego. Tak go sobie zawsze wyobrażałam i takiego mi go przedstawiłaś. To chyba tyle na razie. 

49,5/50

Poprawność językowa

„Subconscious”

Rozdział I

(…) najbardziej zadziwią domowników, a wkrótce, także i dużo szerszą publikę. – Niepotrzebny przecinek po „wkrótce”. Przecinek jest już przed „a”, więc ten drugi jest tutaj zbędny.

„Whoever you are”

Rozdział II

Wiedział, co tu robię. Wiedział, co zaraz nastąpił. – Powinno być „nastąpi”, ponieważ „zaraz” czyli to jeszcze nie było przeszłością.

Uśmiechnąłem się triumfalnie, (…) – Poprawna forma to „tryumfalnie”. Odnosi się to również do późniejszych „triumfalnych”, których już nie będę wymieniać, bo to nie miałoby sensu.

Rozdział VII

(…) tylko ja zdawałem sobie sprawę z prawdziwego powodu, dla jego troski. – Niepotrzebny przecinek po „powodu”.

13/15

Technika

Wszyściutko jest zadbane i dopracowane. Spis wszystkich rozdziałów z poszczególnych opowiadań jest widoczny po prawej stronie i nie muszę się bawić w ciągłe klikanie i szukanie, za co jestem Ci wdzięczna. „Uzupełnienie” jest w istocie ładnym uzupełnieniem bloga – parę informacji o blogu, parę informacji o Tobie. I tak powinno być. „O opowiadaniach” jest (no coś mnie trafi z tym słowem) genialnym pomysłem, gdyż dzięki temu z łatwością dowiadujemy się co, jak, gdzie, kto i dostajemy odpowiedzi na inne różne pytania. Bardzo pomocna zakładka z pomocnymi informacjami. „Linki”, jak to linki, zawierają linki. Całkiem dobrze zastosowałaś wyjście, dzieląc je na poszczególne kategorie, dzięki czemu z łatwością dowiadujemy się, do jakiej strony nas poszczególny link zaprowadzi (co prawda, czasami można z łatwością to odszyfrować po nazwie, ale nie zawsze).

10/10

Zajęcia dodatkowe

Za całokształt.

2/5

Otrzymujesz ode mnie 93,5 punktów, co daje Ci (genialną) szóstkę. BRAWO! To chyba mówi samo za siebie i nic więcej nie muszę dodawać.